ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΑΝΕΛΗΣ

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Η απουσία σου πλανιέται μες στην πόλη
τζάμια σπασμένα στου Οκτώβρη τις γωνίες
είμαι κομπάρσος σε παμπάλαιες ταινίες
άδειασε η αίθουσα, έχουνε φύγει όλοι.

Δύσκολοι έρωτες κι ανούσιες παρελάσεις
κέρματα πέφτουνε βροχή απ' τις εξέδρες
σε ακατέργαστες πατάω τώρα πέτρες
ισορροπώ στην τρικυμία της θαλάσσης.

Τρύπιες σημαίες αιωρούνται στις ταράτσες
ρίχνω το βλέμμα μου στα πέρατα του χρόνου
είμαι η κάθετη πλευρά ενός τριγώνου
που προεκτείνεται στου σύμπαντος τις πιάτσες.

Ξύλινα λόγια στου λαού τις συγκεντρώσεις
με κατατρέχει μια αδιόρατη μανία
είμαι σε λάθος εποχή και κοινωνία
μες στου μυαλού μου σκαρφαλώνω τις ραβδώσεις.

Έξω βραδιάζει, ο αέρας με τυλίγει
δρόμοι απέραντοι, δεν έχω πού να πάω
τον εαυτό μου και τον ίσκιο μου αγαπάω
αυτοί που κέρδισαν το στοίχημα είναι λίγοι.